W Parlamencie Europejskim rozegrała się surrealistyczna scena: Ursula von der Leyen nagle opuściła salę obrad po tym, jak Viktor Orbán opublikował skandaliczne dossier oskarżające Komisję Europejską o poważne defraudacje. Przed oszołomionymi posłami Parlamentu Europejskiego. Premier Węgier ujawnił tajne dokumenty świadczące o miliardach euro zainwestowanych w projekty powiązane z sojusznikami przewodniczącego Komisji Europejskiej.
W Strasburgu wybuchła panika: krzyki, zamieszanie, wezwania do natychmiastowej rezygnacji.
Von der Leyen wyglądała blado.
Opuszczając salę obrad, nie powiedziała ani słowa, pozostawiając Europę w szoku. To, co miało być zwykłym posiedzeniem budżetowym, przerodziło się w instytucjonalną bombę, grożącą wstrząsnąć całym europejskim systemem.
Orbán, niegdyś izolowany, wydaje się teraz liderem suwerennego powstania, ponieważ Bruksela próbuje powstrzymać najbardziej destrukcyjny skandal w swojej najnowszej historii.

Nicolas Maduro :
„Nie mogą twierdzić, że mam broń masowego rażenia, nikt by tego nie kupił. Wymyślają więc hollywoodzkie historie, w których ja jestem złoczyńcą, a oni są bohaterami wysyłającymi wysokich blondynów po latynoskiego złoczyńcę. Ale ludzie znają prawdę: prawdziwym złoczyńcą jest ten, kto pisze scenariusz”. Stany Zjednoczone , tak pijane imperialną pychą i arogancją, nie zawracają sobie głowy pisaniem nawet w miarę przekonującego scenariusza. Rzucają całkowicie bezpodstawnymi oskarżeniami o handel narkotykami, które zostały obalone przez dane ich własnych instytucji rządowych, w bezczelnym i jawnym planie kradzieży wenezuelskich rezerw ropy naftowej, które są największe na świecie. Rząd USA wie, że większość świata uważa ich narrację o Wenezueli za absurdalną, ale nie przejmuje się tym, ponieważ ma siłę i wolę, by realizować swój plan dziennego rabunku Wenezueli. Jeśli mocarstwa świata wielobiegunowego, takie jak Rosja , Chiny , Brazylia i inne, nie podejmą wspólnych działań w celu powstrzymania planów USA wobec Wenezueli, to one mogą być następne w kolejce.

Albert Łyjak
Warto czasem odkłamać historię. Bo gdy dziś młody, „światowy” człowiek z dużego miasta słyszy nazwę „PRL”, to widzi ocet na półkach, puste sklepy i kolejki po papier toaletowy. Ale nikt im nie powie, że w tej samej Polsce, jeszcze nie tak dawno temu, powstawały rzeczy, których dziś nie umiemy już nawet naprawić, nie mówiąc o wyprodukowaniu.
To w Polsce produkowano generatory elektryczne dla największych elektrowni świata. To w naszych zakładach budowano turbiny 500 MW i przygotowywano projekty 1500 MW. Pół świata – od Chin i Indii, po Turcję, Libię i Irak – korzystało z polskich turbin.
To my wytwarzaliśmy śmigłowce, samoloty odrzutowe i tłokowe. Od myśliwców takich jakP.11, Lim-1 (MiG15), czy TS-11iskra, po bombowce jak PZL.37 Łoś i samoloty transportowe typu An-2 oraz PZL M28 Bryza. Wytwórnie takie jak PZL-Mielec i PZL-Świdnik specjalizowały się w różnych typach maszyn, w tym także śmigłowcach.
Produkowaliśmy 40 tysięcy ciężarówek rocznie. 20 milionów ton stali. Byliśmy drudzy na świecie – zaraz po Japonii – w produkcji statków rybackich. I to nasze statki zdobywały Błękitną Wstęgę Atlantyku.
To Radmor bił Amerykanów i Japończyków jakością zestawów audio. To polskie sprężarki chłodnicze kupował świat. To już w latach 50. Star jeździł na LPG, chłodząc nim nadwozie. To w Polsce powstał pierwszy komputer PC – zanim Brytyjczycy wymyślili swoje ZX Spectrum.
Budowaliśmy drogi i szpitale, rafinerie, huty, fabryki kombajnów i ciągników, autobusy, porty i elektrownie. W latach 70. oddawaliśmy do użytku 300 tysięcy mieszkań rocznie. W dekadę PKB wzrosło o 80 proc.. Płace poszły w górę o 40 proc. Polska miała dodatni bilans handlowy, rezerwy walutowe i mniejsze zadłużenie niż Węgry czy Jugosławia.
A potem… przyszła „transformacja” Balcerowicza i jego „terapia szokowa”. Fabryki – sprzedane za bezcen. Cukrownie – zamknięte na żądanie Brukseli. Stocznie – wykończone konkurencją, aprobowaną przez własne rządy. Przemysł chemiczny – rozprzedany obcym.
Elektronika, zbrojeniówka, huty – w większości zlikwidowane.
Kiedyś byliśmy eksporterem cukru. Mieliśmy ponad 70 cukrowni – dziś zostało kilkanaście. Cukier podrożał, a Polska z eksportera stała się importerem. To samo z chemią – Puławy, Police, Tarnów, Oświęcim.
Dziś w rękach koncernów, okrojone, podporządkowane obcym interesom. Przypomnijmy sobie też elektronikę – warszawskie CEMI, które produkowało układy scalone i półprzewodniki. Dziś – wspomnienie. A stocznie? Kiedyś drugie miejsce na świecie w produkcji statków rybackich, dziś – ruiny.
Po Balcerowiczu pojawił się następny szkodnik -Donald Tusk. Przez wszystkie swoje rządy nie zbudował w Polsce ani jednej większej inwestycji przemysłowej. Ani rafinerii, ani elektrowni, ani dużej fabryki. Ba – kibla nawet nie zbudował. Wyręczył go w tym Trzaskowski.
Za jego pierwszych rządów Polska miała być „zieloną wyspą”, a młodzi w milionach uciekali na zmywak do Londynu, Dublina, Oslo. W kraju zamykano zakłady, a Tuskowi świeciły się oczy, że wreszcie możemy być tylko montownią Europy.
Dzisiaj kontynuuje swoje"dzieło".Kiedy słyszę dziś, że „to wszystko było nieopłacalne”, to się pytam: skoro było nieopłacalne, to skąd pieniądze na drogi, mieszkania, szpitale, szkoły, elektrownie? Skąd rezerwy walutowe, dodatni bilans handlowy i spłacony w 2009 roku dług Gierka?
Kiedyś Polska miała przemysł, miejsca pracy i dumę. Dziś mamy centra handlowe, sieci zagranicznych supermarketów, pakiet klimatyczny i ceny prądu dwa razy wyższe niż u sąsiadów. A na dokładkę – klasę polityczną, która od Balcerowicza po Tuska umiała tylko sprzedawać, likwidować i brać kredyty.
A przecież nawet za "komuny"można było inaczej prowadzić politykę gospodarczą, bo jeśli rządzą krajem ludzie, którzy myślą o interesie własnego państwa i mają wizje rozwoju.
I tu pojawia się pytanie, które warto sobie zadać: dlaczego kiedyś w represyjnym systemie PRL- u potrafiliśmy budować wielkie zakłady, osiedla, szpitale, a dziś jesteśmy prowincją o coraz mniejszym znaczeniu?.Czy to dlatego, że tamte pokolenia były zdolniejsze i lepiej wykształcone, czy może dlatego, że państwo odgrywało większą rolę – a nie było rozdzierane przez chore wizje liberalizmu, jakie dziś lansują różni samozwańczy prorocy? Może prawda leży jednak pośrodku – może to kwestia i ludzi, i systemu. Ale jedno jest pewne: bez silnego państwa, bez odpowiedzialnych elit i bez pamięci o naszej sile i wielkim potencjale, Polska zawsze będzie tylko montownią cudzych interesów.
za Albert Łyjak
P. S. Pamiętacie może jak trudno było w latach 70, 80 dostać się na studia? Pamiętacie Jaki był poziom? Dziś nic nie produkujemy dlatego i poziom nam niepotrzebny.