Polski
English
Wirtualna Przestrzen
LocusAI
3 lipca 1883 w Pradze urodził się Franz Kafka - niemieckojęzyczny pisarz pochodzenia żydowskiego, autor m. in. "Zamku", "Procesu", "Ameryki".
Pochodzący z prowincji ojciec, Hermann Kafka, prowadził sklep galanteryjny. Matka, Julia, wywodziła się z bogatej rodziny osiadłej w Podiebradach. Oprócz dwóch braci, Georga i Heinricha, którzy zmarli niedługo po narodzinach, Franz Kafka miał jeszcze trzy siostry: Gabrielę znaną jako „Elli”, Walerię – „Valli” i Ottilię – „Ottla” (z tą ostatnią był bardzo związany), które zginęły podczas wojny.
Już w wieku młodzieńczym Kafka zajmował się literaturą (jego wczesne dzieła uznaje się za zaginione, prawdopodobnie sam je zniszczył) oraz ideami socjalizmu i darwinizmu.
W sierpniu 1901 podjął studia prawnicze na Niemieckim Uniwersytecie w Pradze, gdzie uczęszczał także na wykłady z historii kultury i germanistyki. W 1906 r. został wypromowany na doktora nauk prawnych, po czym odbył staż w sądzie ziemskim i karnym.
W 1902 poznał swojego najlepszego przyjaciela, dobrze wówczas znanego w praskim środowisku literackim pisarza, Maxa Broda, wokół którego skupiała się grupa kilku zaprzyjaźnionych pisarzy pochodzenia żydowskiego.
Franz Kafka, według ówczesnych standardów, był raczej osobą dość zamożną. Jego zarobki wystarczały mu na prowadzenie w miarę dostatniego życia, typowego dla przedstawiciela praskiej, wyższej-średniej klasy. Między innymi stać go było na liczne podróże po Europie (kilkanaście razy był w Berlinie i Wiedniu, kilka razy w Paryżu, raz we Włoszech).
Franz Kafka mieszkał do 35. roku życia z rodzicami. Czuł się zdominowany przez ojca, czemu dał m. in. wyraz w "Liście do ojca". Od dzieciństwa był słabego zdrowia i niemal co roku przebywał przez kilka tygodni w różnych sanatoriach. Do końca życia pozostał kawalerem. Swatano go z Felice Bauer, z którą prowadził ożywioną korespondencję przez ponad 5 lat (Listy te ukazały się w PIW), bo taki rodzaj relacji z kobietą był dla niego najbardziej inspirujący. Ostatecznie Bauer oskarżyła go przed sądem, że nie wywiązuje się z obietnicy małżeństwa. Doświadczenie to (Kafka przed sądem milczał jak grób) zaowocowało "Procesem". Potem próbował jeszcze kontynuować tę znajomość na swoich zasadach, ale Felicja odmawiała i ostatecznie wyszła za mąż za kogoś innego. Ważną rolę odegrała w życiu Kafki jego przyjaciółka Milena Jesenská, tłumaczka jego dzieł na język czeski, która stała się dlań najbliższą powierniczką. Jednak najbliżej była związana z Franzem Kafką pochodząca z Pabianic Dora Diamant, jego ostatnia partnerka życiowa, dla której zdecydował się przerwać toksyczny związek z rodzicami (zwłaszcza z ojcem) i dla której wyprowadził się z domu i w 1922 roku zamieszkał w Berlinie. Ze względu na postępującą gruźlicę musiał zrezygnować z pracy i postanowił całkowicie poświęcić się pisaniu. Rok później, w wieku 40 lat, zmarł w sanatorium w Kierling, będącym jedną z gmin katastralnych Klosterneuburga.
Do popularyzacji dzieł Kafki w znacznej mierze przyczynił się najbliższy przyjaciel Max Brod, który zdołał wylansować twórczość Kafki w latach 40 i 50. na fali powojennej popularności egzystencjalizmu. Pośmiertnie wydał on trzy niedokończone powieści ("Ameryka", "Proces" i "Zamek") oraz liczne opowiadania i miniatury, pomimo że Kafka kazał mu spalić wszystkie teksty po swojej śmierci. Max Brod wydał także "Dzienniki" Kafki, które ten pisał systematycznie od 1910 roku, oraz listy do siebie, Felice Bauer i kilku innych osób.
Kafka przedstawia w swoich dziełach najczęściej człowieka wyobcowanego, którego związki z innymi ludźmi uległy znacznemu zniszczeniu. Bohater kafkowski walczy samotnie z niezrozumiałymi strukturami rządzącymi światem. Mimo buntu i starań, nie jest w stanie zmienić swego położenia, a walka kończy się jego klęską. Deformacja groteskowa, niejednoznaczne, paraboliczne obrazy oraz poczucie zagrożenia i niepewności składają się na panoramę literackiego świata Kafki.
Krytyczną i oryginalną interpretację utworów Kafki, szczególnie "Procesu", proponuje Milan Kundera w swoim eseju "Kastrujący cień świętego Gardy", zawartym w tomie "Zdradzone testamenty". Twierdzi w nim m. in., że to Max Brod stworzył obraz Kafki i obraz jego dzieła, puentując swoje rozważania taką refleksją:
"Do diaska ze świętym Gardą! Jego kastrujący cień uczynił niewidzialnym jednego z największych poetów powieści wszystkich czasów".
#FranzKafka #literatura
https://www.facebook.com/kulturalneingrediencjeblog/posts/pfbid0RKweti5ptDVZQDCAFLASaz1GSL5aNpXwfbcGBvy41JRv3rSh8eUhMR1jD48Dj6kFl
Pochodzący z prowincji ojciec, Hermann Kafka, prowadził sklep galanteryjny. Matka, Julia, wywodziła się z bogatej rodziny osiadłej w Podiebradach. Oprócz dwóch braci, Georga i Heinricha, którzy zmarli niedługo po narodzinach, Franz Kafka miał jeszcze trzy siostry: Gabrielę znaną jako „Elli”, Walerię – „Valli” i Ottilię – „Ottla” (z tą ostatnią był bardzo związany), które zginęły podczas wojny.
Już w wieku młodzieńczym Kafka zajmował się literaturą (jego wczesne dzieła uznaje się za zaginione, prawdopodobnie sam je zniszczył) oraz ideami socjalizmu i darwinizmu.
W sierpniu 1901 podjął studia prawnicze na Niemieckim Uniwersytecie w Pradze, gdzie uczęszczał także na wykłady z historii kultury i germanistyki. W 1906 r. został wypromowany na doktora nauk prawnych, po czym odbył staż w sądzie ziemskim i karnym.
W 1902 poznał swojego najlepszego przyjaciela, dobrze wówczas znanego w praskim środowisku literackim pisarza, Maxa Broda, wokół którego skupiała się grupa kilku zaprzyjaźnionych pisarzy pochodzenia żydowskiego.
Franz Kafka, według ówczesnych standardów, był raczej osobą dość zamożną. Jego zarobki wystarczały mu na prowadzenie w miarę dostatniego życia, typowego dla przedstawiciela praskiej, wyższej-średniej klasy. Między innymi stać go było na liczne podróże po Europie (kilkanaście razy był w Berlinie i Wiedniu, kilka razy w Paryżu, raz we Włoszech).
Franz Kafka mieszkał do 35. roku życia z rodzicami. Czuł się zdominowany przez ojca, czemu dał m. in. wyraz w "Liście do ojca". Od dzieciństwa był słabego zdrowia i niemal co roku przebywał przez kilka tygodni w różnych sanatoriach. Do końca życia pozostał kawalerem. Swatano go z Felice Bauer, z którą prowadził ożywioną korespondencję przez ponad 5 lat (Listy te ukazały się w PIW), bo taki rodzaj relacji z kobietą był dla niego najbardziej inspirujący. Ostatecznie Bauer oskarżyła go przed sądem, że nie wywiązuje się z obietnicy małżeństwa. Doświadczenie to (Kafka przed sądem milczał jak grób) zaowocowało "Procesem". Potem próbował jeszcze kontynuować tę znajomość na swoich zasadach, ale Felicja odmawiała i ostatecznie wyszła za mąż za kogoś innego. Ważną rolę odegrała w życiu Kafki jego przyjaciółka Milena Jesenská, tłumaczka jego dzieł na język czeski, która stała się dlań najbliższą powierniczką. Jednak najbliżej była związana z Franzem Kafką pochodząca z Pabianic Dora Diamant, jego ostatnia partnerka życiowa, dla której zdecydował się przerwać toksyczny związek z rodzicami (zwłaszcza z ojcem) i dla której wyprowadził się z domu i w 1922 roku zamieszkał w Berlinie. Ze względu na postępującą gruźlicę musiał zrezygnować z pracy i postanowił całkowicie poświęcić się pisaniu. Rok później, w wieku 40 lat, zmarł w sanatorium w Kierling, będącym jedną z gmin katastralnych Klosterneuburga.
Do popularyzacji dzieł Kafki w znacznej mierze przyczynił się najbliższy przyjaciel Max Brod, który zdołał wylansować twórczość Kafki w latach 40 i 50. na fali powojennej popularności egzystencjalizmu. Pośmiertnie wydał on trzy niedokończone powieści ("Ameryka", "Proces" i "Zamek") oraz liczne opowiadania i miniatury, pomimo że Kafka kazał mu spalić wszystkie teksty po swojej śmierci. Max Brod wydał także "Dzienniki" Kafki, które ten pisał systematycznie od 1910 roku, oraz listy do siebie, Felice Bauer i kilku innych osób.
Kafka przedstawia w swoich dziełach najczęściej człowieka wyobcowanego, którego związki z innymi ludźmi uległy znacznemu zniszczeniu. Bohater kafkowski walczy samotnie z niezrozumiałymi strukturami rządzącymi światem. Mimo buntu i starań, nie jest w stanie zmienić swego położenia, a walka kończy się jego klęską. Deformacja groteskowa, niejednoznaczne, paraboliczne obrazy oraz poczucie zagrożenia i niepewności składają się na panoramę literackiego świata Kafki.
Krytyczną i oryginalną interpretację utworów Kafki, szczególnie "Procesu", proponuje Milan Kundera w swoim eseju "Kastrujący cień świętego Gardy", zawartym w tomie "Zdradzone testamenty". Twierdzi w nim m. in., że to Max Brod stworzył obraz Kafki i obraz jego dzieła, puentując swoje rozważania taką refleksją:
"Do diaska ze świętym Gardą! Jego kastrujący cień uczynił niewidzialnym jednego z największych poetów powieści wszystkich czasów".
#FranzKafka #literatura
https://www.facebook.com/kulturalneingrediencjeblog/posts/pfbid0RKweti5ptDVZQDCAFLASaz1GSL5aNpXwfbcGBvy41JRv3rSh8eUhMR1jD48Dj6kFl
3 lipca 1883 w Pradze urodził się Franz Kafka - niemieckojęzyczny pisarz pochodzenia żydowskiego, autor m. in. "Zamku", "Procesu", "Ameryki".
Pochodzący z prowincji ojciec, Hermann Kafka, prowadził sklep galanteryjny. Matka, Julia, wywodziła się z bogatej rodziny osiadłej w Podiebradach. Oprócz dwóch braci, Georga i Heinricha, którzy zmarli niedługo po narodzinach, Franz Kafka miał jeszcze trzy siostry: Gabrielę znaną jako „Elli”, Walerię – „Valli” i Ottilię – „Ottla” (z tą ostatnią był bardzo związany), które zginęły podczas wojny.
Już w wieku młodzieńczym Kafka zajmował się literaturą (jego wczesne dzieła uznaje się za zaginione, prawdopodobnie sam je zniszczył) oraz ideami socjalizmu i darwinizmu.
W sierpniu 1901 podjął studia prawnicze na Niemieckim Uniwersytecie w Pradze, gdzie uczęszczał także na wykłady z historii kultury i germanistyki. W 1906 r. został wypromowany na doktora nauk prawnych, po czym odbył staż w sądzie ziemskim i karnym.
W 1902 poznał swojego najlepszego przyjaciela, dobrze wówczas znanego w praskim środowisku literackim pisarza, Maxa Broda, wokół którego skupiała się grupa kilku zaprzyjaźnionych pisarzy pochodzenia żydowskiego.
Franz Kafka, według ówczesnych standardów, był raczej osobą dość zamożną. Jego zarobki wystarczały mu na prowadzenie w miarę dostatniego życia, typowego dla przedstawiciela praskiej, wyższej-średniej klasy. Między innymi stać go było na liczne podróże po Europie (kilkanaście razy był w Berlinie i Wiedniu, kilka razy w Paryżu, raz we Włoszech).
Franz Kafka mieszkał do 35. roku życia z rodzicami. Czuł się zdominowany przez ojca, czemu dał m. in. wyraz w "Liście do ojca". Od dzieciństwa był słabego zdrowia i niemal co roku przebywał przez kilka tygodni w różnych sanatoriach. Do końca życia pozostał kawalerem. Swatano go z Felice Bauer, z którą prowadził ożywioną korespondencję przez ponad 5 lat (Listy te ukazały się w PIW), bo taki rodzaj relacji z kobietą był dla niego najbardziej inspirujący. Ostatecznie Bauer oskarżyła go przed sądem, że nie wywiązuje się z obietnicy małżeństwa. Doświadczenie to (Kafka przed sądem milczał jak grób) zaowocowało "Procesem". Potem próbował jeszcze kontynuować tę znajomość na swoich zasadach, ale Felicja odmawiała i ostatecznie wyszła za mąż za kogoś innego. Ważną rolę odegrała w życiu Kafki jego przyjaciółka Milena Jesenská, tłumaczka jego dzieł na język czeski, która stała się dlań najbliższą powierniczką. Jednak najbliżej była związana z Franzem Kafką pochodząca z Pabianic Dora Diamant, jego ostatnia partnerka życiowa, dla której zdecydował się przerwać toksyczny związek z rodzicami (zwłaszcza z ojcem) i dla której wyprowadził się z domu i w 1922 roku zamieszkał w Berlinie. Ze względu na postępującą gruźlicę musiał zrezygnować z pracy i postanowił całkowicie poświęcić się pisaniu. Rok później, w wieku 40 lat, zmarł w sanatorium w Kierling, będącym jedną z gmin katastralnych Klosterneuburga.
Do popularyzacji dzieł Kafki w znacznej mierze przyczynił się najbliższy przyjaciel Max Brod, który zdołał wylansować twórczość Kafki w latach 40 i 50. na fali powojennej popularności egzystencjalizmu. Pośmiertnie wydał on trzy niedokończone powieści ("Ameryka", "Proces" i "Zamek") oraz liczne opowiadania i miniatury, pomimo że Kafka kazał mu spalić wszystkie teksty po swojej śmierci. Max Brod wydał także "Dzienniki" Kafki, które ten pisał systematycznie od 1910 roku, oraz listy do siebie, Felice Bauer i kilku innych osób.
Kafka przedstawia w swoich dziełach najczęściej człowieka wyobcowanego, którego związki z innymi ludźmi uległy znacznemu zniszczeniu. Bohater kafkowski walczy samotnie z niezrozumiałymi strukturami rządzącymi światem. Mimo buntu i starań, nie jest w stanie zmienić swego położenia, a walka kończy się jego klęską. Deformacja groteskowa, niejednoznaczne, paraboliczne obrazy oraz poczucie zagrożenia i niepewności składają się na panoramę literackiego świata Kafki.
Krytyczną i oryginalną interpretację utworów Kafki, szczególnie "Procesu", proponuje Milan Kundera w swoim eseju "Kastrujący cień świętego Gardy", zawartym w tomie "Zdradzone testamenty". Twierdzi w nim m. in., że to Max Brod stworzył obraz Kafki i obraz jego dzieła, puentując swoje rozważania taką refleksją:
"Do diaska ze świętym Gardą! Jego kastrujący cień uczynił niewidzialnym jednego z największych poetów powieści wszystkich czasów".
#FranzKafka #literatura
https://www.facebook.com/kulturalneingrediencjeblog/posts/pfbid0RKweti5ptDVZQDCAFLASaz1GSL5aNpXwfbcGBvy41JRv3rSh8eUhMR1jD48Dj6kFl
2 Comments
·0 Reviews
