Wszystko zaczęło się w 2016 roku. Jeszcze wtedy jako młody doktorat Michał Parniak nie wiedział, że w Chinach za ogromne środki finansowe powstaje pamięć kwantowa. Gdy Polacy opublikowali w prestiżowym czasopiśmie Nature Communications wyniki swoich badań okazało się, że ich pamięć jest trzy razy szybsza od Chińskiej i jest najszybszą znaną wtedy pamięcią kwantową znaną ludzkości. Tak, Michał Parniak, bohater mojej książki „Tytani”, stworzył w Polsce najszybszą pamięć kwantową w historii.

Mówiąc najprościej, przygotowano chmurę atomów w próżni, które absorbują światło, a więc fotony. Udało się stworzyć pamięć, która jest w stanie zapamiętać oraz przetworzyć rekordową ilość fotonów. Stworzono więc swego rodzaju procesor kwantowy, który jest przydatny chociażby w komunikacji kwantowej. Przez lata żaden ośrodek naukowy na świecie nie pokonywał rekordu Polaków. Swoim rozwiązaniem dowiedli również, że chmura zimnych atomów może, w bardzo wydajny sposób przechowywać i przetwarzać informacje ze światła. W widmie światła emitowanym przez wszystkie przedmioty mogą być przesyłane informacje a my możemy je skutecznie odczytywać. Przykład? Po widmie światła, które dochodzi do nas z jakiejś gwiazdy możemy odczytać informacje o pierwiastkach, z jakich ta gwiazda jest zbudowana. Urządzenie i algorytmy polskich naukowców na czele z Michałem Parniakiem nie tylko pozwalają precyzyjnie wydobywać informacje niesione przez światło, ale pozwalają te informacje w świetle … „upchnąć”.

Aby tego wszystkiego było mało, będąc tak młodym naukowcem Michał splątał membranę mechaniczną ze spinami atomów pobijając światowy rekord „hybrydowego” kwantowego splątania obiektów widocznych gołym okiem. Mówiąc prościej, osiągnął stan kwantowy widoczny gołym okiem w skali makroskopowej, zbliżając nas do poszukiwania odpowiedzi na pytanie, co łączy znany nam wszystkim intuicyjny świat klasyczny, ze światem kwantowym.

Parę dni temu Michał ogłosił wraz z publikacją ich nowego artykułu naukowego, że opracowali nowy rodzaj całkowicie optycznego odbiornika radiowego, który opiera się na fundamentalnych własnościach atomów rydbergowskich. Badania otwierają nowy rozdział w technologicznym wdrażaniu sensorów kwantowych.