On dwukrotnie uciekał z obozu koncentracyjnego. Dwukrotnie został schwytany. Po drugim razie dali mu łopatę, aby wykopał sobie grób. Tą samą łopatą zabił strażnika, przebrał się w jego mundur i uciekł – tym razem skutecznie. Później mówił: „Romantyk uznałby dekoracje za odpowiednie i umarł. Ja jestem humorystą. Zabiłem go łopatą”. To był Stanisław Jerzy Lec – poeta, satyryk, filozof, jeden z największych aforystów XX wieku. Mistrz krótkiej, ciętej myśli, która trafia prosto w sedno. 💭 O życiu: — Ludzie są samotni, bo zamiast mostów budują mury. — Bez wyjścia nazywamy sytuację, z której wyjście nam się nie podoba. — Myślałem, że spadłem na samo dno, aż tu nagle zapukali od spodu… — Technika techniką, ale winda psuje się częściej niż schody. — Nie każda szara masa ma coś wspólnego z mózgiem. — Wiele bumerangów nie wraca. Wybierają wolność. — Nieznajomość prawa nie zwalnia od odpowiedzialności. A znajomość – często tak. — Optymizm i pesymizm różnią się tylko datą końca świata. — Światem rządzi przypadek. Ciekawe tylko – kto rządzi przypadkiem? — Życie to szkodliwa rzecz. Wszyscy na nie umierają. 💭 O człowieku: — Po rozmowie z niektórymi ludźmi mam wyraźny kompleks wyższości. — Dach nad głową często nie pozwala ludziom rosnąć. — Wielu zerom wydaje się, że są orbitą, po której kręci się świat. — Ten, kto nie zna się na niczym, może zająć się wszystkim. — Jego sumienie jest czyste. Nigdy nieużywane. — Gdyby zwierzę zabiło z premedytacją, byłby to ludzki czyn. — Znałem człowieka tak mało oczytanego, że musiał sam wymyślać cytaty klasyków. — Granica między światłem a cieniem – to ty. — Bóg stworzył nas na swój obraz i podobieństwo. Ale skąd pewność, że pracował w realistycznym stylu?