Po co przyrodnikowi, a tym bardziej naukowcowi rozważania o literaturze pięknej? Edward O. Wilson, jedna z najwybitniejszych postaci współczesnej nauki, napisał w swojej książce „Konsyliencja” o potrzebie sięgania przez naukowców do dziedziny Sztuki – „…nauka potrzebuje artystycznej intuicji i twórczej głębi metafor”, a w innym miejscu: „idealny naukowiec pracuje jak urzędnik, pisze jak dziennikarz, ale myśli jak poeta”. Ponieważ na pograniczu mojego zawodowego zainteresowania przyrodą (funkcjonowanie ekosystemów) leżą tzw. Pokrętne Problemy Środowiskowe (Wicked Environmental Problems), gdzie zderzają się różne systemy wartości, wielokrotnie stwierdzałem, że łatwiej mi poruszać się w tej skomplikowanej sferze, jeżeli odwołuję się do ulubionych lektur – szczególnie do Johna Ronalda Reuela Tolkiena. O relacjach Tolkiena z przyrodą napisano kilkadziesiąt artykułów (w tym co najmniej dwa w miesięczniku „Dzikie Życie”, w 2001 i 2003 r.) i solidną książkę wydaną w Wielkiej Brytanii