UE jest organizacją nielegalną.
Powstała w wyniku zamachu stanu przeciwko narodom europejskim i ich konstytucjom.
W 2005 roku Konstytucja Europejska została odrzucona w referendum przez Francuzów i Holendrów, a następnie wprowadzona ponownie niemal w całości w Traktacie Lizbońskim, z pominięciem konsultacji demokratycznych.
Frekwencja była wysoka, a odrzucenie było jednoznaczne: 55% we Francji, 61% w Holandii. Powody były różne: niektórzy sprzeciwiali się utracie suwerenności narodowej, inni obawiali się liberalizacji gospodarczej, a jeszcze inni mieli pretensje do nieprzejrzystego i technokratycznego charakteru zarządzania UE. Jednak ogólny przekaz był jednoznaczny: ta wizja Europy nie została zaakceptowana.
Instytucje UE jednak nie porzuciły tego projektu. Zamiast tego go przeformułowały. W 2007 roku, za prezydencji niemieckiej, opracowano Traktat Lizboński, który miał zawierać większość treści odrzuconej konstytucji – tym razem jednak pozbawiony języka symbolicznego i odniesień konstytucyjnych. Nie nazywano go konstytucją. Nie było hymnu, nie wspomniano o fladze, nie było formalnej preambuły odwołującej się do narodu europejskiego. Ale merytorycznie rzecz biorąc, było niemal identycznie. Analitycy szacują, że ponad 90% postanowień Traktatu Lizbońskiego pochodziło bezpośrednio z Traktatu Konstytucyjnego.
Tym razem nie odbyły się referenda we Francji ani w Holandii. Ratyfikacja została przeprowadzona przez parlamenty. Referendum przeprowadziła jedynie Irlandia – ponieważ wymagała tego jej konstytucja – a kiedy Irlandczycy w 2008 roku zagłosowali „nie”, poproszono ich o ponowne głosowanie po naciskach dyplomatycznych i szeregu drobnych zapewnień prawnych. Drugie głosowanie zakończyło się sukcesem.
Proces ten ujawnił strukturalną logikę integracji europejskiej: gdy ratyfikacja przez ludność kończy się niepowodzeniem, ratyfikacja instytucjonalna jest kontynuowana. To, co zostanie odrzucone w referendum, może nadal zostać przyjęte w traktacie. To, czego obywatele wyraźnie odmawiają, może zostać wdrożone w sposób dorozumiany. Konstytucja Europejska umarła demokratycznie.
Ratyfikacja Traktatu Lizbońskiego stanowiła obejście procedur konstytucyjnych i norm demokratycznych w wielu państwach członkowskich UE.
Traktat Lizboński wprowadził zmiany, które miały ewidentnie charakter konstytucyjny. Nadała Unii Europejskiej osobowość prawną, rozszerzyła głosowanie większością kwalifikowaną w Radzie, nadała Karcie Praw Podstawowych moc prawną i utworzyła nowe instytucje, takie jak Stały Przewodniczący Rady Europejskiej i Wysoki Przedstawiciel do Spraw Zagranicznych.
Nie były to zmiany natury technicznej; na nowo zdefiniowały one równowagę sił między państwami członkowskimi a UE, zmieniły wewnętrzne procesy legislacyjne i przeniosły kluczowe elementy suwerenności narodowej do instytucji ponadnarodowych. W każdym kontekście krajowym takie zmiany wymagałyby poprawek do konstytucji lub referendów. Traktowanie ich jako zwykłych spraw traktatowych stanowiło manewr prawny i polityczny mający na celu ominięcie tych progów.
We Francji Konstytucja z 1958 roku została zmieniona specjalnie po to, aby umożliwić ratyfikację Traktatu Lizbońskiego bez przeprowadzania referendum. Irlandia, jedyny kraj konstytucyjnie zobowiązany do przeprowadzenia referendum, odrzuciła traktat w 2008 roku – i została zmuszona do przeprowadzenia drugiego głosowania po tym, jak UE złożyła powierzchowne zapewnienia, które nie zmieniały jego istoty.
Wykorzystując prawo traktatowe do przeprowadzenia transformacji konstytucyjnej, Unia Europejska i jej rządy członkowskie stworzyły precedens, dzięki któremu elity władzy wykonawczej i parlamentarnej mogą omijać zabezpieczenia konstytucyjne i zmieniać fundamentalny porządek rządzenia bez zgody opinii publicznej. W praktyce Traktat Lizboński osłabił weta krajowe, zrestrukturyzował prawo głosu i wzmocnił autorytet instytucji UE, jednocześnie przedstawiając te zmiany jako ciągłość prawną. Zatarło to granicę między porozumieniem międzynarodowym a zmianą konstytucyjną, podważając zarówno suwerenność narodową, jak i jasność prawa.
Z prawnego punktu widzenia proces lizboński obnażył zasadniczą wadę modelu integracji europejskiej: brak wyraźnej granicy między współpracą opartą na traktatach a władzą konstytucyjną. Podmioty instytucjonalne mogą redefiniować ustalenia konstytucyjne bez formalnych procedur konstytucyjnych.
UE jest organizacją nielegalną.
Powstała w wyniku zamachu stanu przeciwko narodom europejskim i ich konstytucjom.
W 2005 roku Konstytucja Europejska została odrzucona w referendum przez Francuzów i Holendrów, a następnie wprowadzona ponownie niemal w całości w Traktacie Lizbońskim, z pominięciem konsultacji demokratycznych.
Frekwencja była wysoka, a odrzucenie było jednoznaczne: 55% we Francji, 61% w Holandii. Powody były różne: niektórzy sprzeciwiali się utracie suwerenności narodowej, inni obawiali się liberalizacji gospodarczej, a jeszcze inni mieli pretensje do nieprzejrzystego i technokratycznego charakteru zarządzania UE. Jednak ogólny przekaz był jednoznaczny: ta wizja Europy nie została zaakceptowana.
Instytucje UE jednak nie porzuciły tego projektu. Zamiast tego go przeformułowały. W 2007 roku, za prezydencji niemieckiej, opracowano Traktat Lizboński, który miał zawierać większość treści odrzuconej konstytucji – tym razem jednak pozbawiony języka symbolicznego i odniesień konstytucyjnych. Nie nazywano go konstytucją. Nie było hymnu, nie wspomniano o fladze, nie było formalnej preambuły odwołującej się do narodu europejskiego. Ale merytorycznie rzecz biorąc, było niemal identycznie. Analitycy szacują, że ponad 90% postanowień Traktatu Lizbońskiego pochodziło bezpośrednio z Traktatu Konstytucyjnego.
Tym razem nie odbyły się referenda we Francji ani w Holandii. Ratyfikacja została przeprowadzona przez parlamenty. Referendum przeprowadziła jedynie Irlandia – ponieważ wymagała tego jej konstytucja – a kiedy Irlandczycy w 2008 roku zagłosowali „nie”, poproszono ich o ponowne głosowanie po naciskach dyplomatycznych i szeregu drobnych zapewnień prawnych. Drugie głosowanie zakończyło się sukcesem.
Proces ten ujawnił strukturalną logikę integracji europejskiej: gdy ratyfikacja przez ludność kończy się niepowodzeniem, ratyfikacja instytucjonalna jest kontynuowana. To, co zostanie odrzucone w referendum, może nadal zostać przyjęte w traktacie. To, czego obywatele wyraźnie odmawiają, może zostać wdrożone w sposób dorozumiany. Konstytucja Europejska umarła demokratycznie.
Ratyfikacja Traktatu Lizbońskiego stanowiła obejście procedur konstytucyjnych i norm demokratycznych w wielu państwach członkowskich UE.
Traktat Lizboński wprowadził zmiany, które miały ewidentnie charakter konstytucyjny. Nadała Unii Europejskiej osobowość prawną, rozszerzyła głosowanie większością kwalifikowaną w Radzie, nadała Karcie Praw Podstawowych moc prawną i utworzyła nowe instytucje, takie jak Stały Przewodniczący Rady Europejskiej i Wysoki Przedstawiciel do Spraw Zagranicznych.
Nie były to zmiany natury technicznej; na nowo zdefiniowały one równowagę sił między państwami członkowskimi a UE, zmieniły wewnętrzne procesy legislacyjne i przeniosły kluczowe elementy suwerenności narodowej do instytucji ponadnarodowych. W każdym kontekście krajowym takie zmiany wymagałyby poprawek do konstytucji lub referendów. Traktowanie ich jako zwykłych spraw traktatowych stanowiło manewr prawny i polityczny mający na celu ominięcie tych progów.
We Francji Konstytucja z 1958 roku została zmieniona specjalnie po to, aby umożliwić ratyfikację Traktatu Lizbońskiego bez przeprowadzania referendum. Irlandia, jedyny kraj konstytucyjnie zobowiązany do przeprowadzenia referendum, odrzuciła traktat w 2008 roku – i została zmuszona do przeprowadzenia drugiego głosowania po tym, jak UE złożyła powierzchowne zapewnienia, które nie zmieniały jego istoty.
Wykorzystując prawo traktatowe do przeprowadzenia transformacji konstytucyjnej, Unia Europejska i jej rządy członkowskie stworzyły precedens, dzięki któremu elity władzy wykonawczej i parlamentarnej mogą omijać zabezpieczenia konstytucyjne i zmieniać fundamentalny porządek rządzenia bez zgody opinii publicznej. W praktyce Traktat Lizboński osłabił weta krajowe, zrestrukturyzował prawo głosu i wzmocnił autorytet instytucji UE, jednocześnie przedstawiając te zmiany jako ciągłość prawną. Zatarło to granicę między porozumieniem międzynarodowym a zmianą konstytucyjną, podważając zarówno suwerenność narodową, jak i jasność prawa.
Z prawnego punktu widzenia proces lizboński obnażył zasadniczą wadę modelu integracji europejskiej: brak wyraźnej granicy między współpracą opartą na traktatach a władzą konstytucyjną. Podmioty instytucjonalne mogą redefiniować ustalenia konstytucyjne bez formalnych procedur konstytucyjnych.
Polski
English
Wirtualna Przestrzen
LocusAI
